Από τότε που το μωρό αρχίζει να μεγαλώνει και να κατανοεί τον κόσμο που το περιβάλλει, ακούει και την λέξη "όχι" : "όχι μην πλησιάζεις τις πρίζες", "όχι μην βάζεις αυτό στο στόμα", "όχι μην περπατάς ξυπόλυτο".
Όταν αρχίζει να κατανοεί τη σπουδαιότητα της λέξης αυτής, δηλαδή περίπου στα δύο του χρόνια , τη χρησιμοποιεί συνέχεια. " θέλεις να πάμε βόλτα;", " θα μαζέψεις τα παιχνίδια σου;", " θα κλείσεις την τηλεόραση ;", όποιες και να είναι οι υποδείξεις , οι επιθυμίες ή οι εντολές σας, η απάντηση του παραμένει σταθερή."Όχι"!
Στην ηλικία αυτήν το όχι του δίνει μια τρομερή δύναμη, αυτή της αντίδρασης, και την ψευδαίσθηση ότι είναι το "αφεντικό". Συχνά το 'όχι" αυτό μεταλλάσσεται σε διάφορες μορφές.
Άλλοτε γίνεται κλάμα, άλλοτε πείσμα, άλλοτε σούφρωμα χειλιών , άλλοτε επιτηδευμένη απάθεια. Σε όλες τις περιπτώσεις η άρνηση είναι το όπλο του, που άλλες φορές εκφράζεται σαν διαμαρτυρία και άλλες ως θυμός.
Συνήθως το όχι των νηπίων δεν σχετίζεται με κάποια συγκεκριμένη αντίρρηση, πρόκειται απλά για μια διαμάχη εξουσίας. Υπάρχει βέβαια και το όχι που προέρχεται από κούραση, απροθυμία ή βαρεμάρα.
Όταν αρχίζει να κατανοεί τη σπουδαιότητα της λέξης αυτής, δηλαδή περίπου στα δύο του χρόνια , τη χρησιμοποιεί συνέχεια. " θέλεις να πάμε βόλτα;", " θα μαζέψεις τα παιχνίδια σου;", " θα κλείσεις την τηλεόραση ;", όποιες και να είναι οι υποδείξεις , οι επιθυμίες ή οι εντολές σας, η απάντηση του παραμένει σταθερή."Όχι"!
Στην ηλικία αυτήν το όχι του δίνει μια τρομερή δύναμη, αυτή της αντίδρασης, και την ψευδαίσθηση ότι είναι το "αφεντικό". Συχνά το 'όχι" αυτό μεταλλάσσεται σε διάφορες μορφές.
Άλλοτε γίνεται κλάμα, άλλοτε πείσμα, άλλοτε σούφρωμα χειλιών , άλλοτε επιτηδευμένη απάθεια. Σε όλες τις περιπτώσεις η άρνηση είναι το όπλο του, που άλλες φορές εκφράζεται σαν διαμαρτυρία και άλλες ως θυμός.
Συνήθως το όχι των νηπίων δεν σχετίζεται με κάποια συγκεκριμένη αντίρρηση, πρόκειται απλά για μια διαμάχη εξουσίας. Υπάρχει βέβαια και το όχι που προέρχεται από κούραση, απροθυμία ή βαρεμάρα.